ორმაგი"მე"(5)

 ორმაგი „მე“(5)

              ორმა დღემ უცებ განვლო. სხვათა შორის დათო ჩემთან აღარ შემოსულა. ძალიან მიკვირდა. როგორც იქნა საავადმყოფოდან გამწერეს. ერთი კვირის განმავლობაში წამლებს ვსვავდი და ნელ-ნელა ვჯანმრთელდებოდი, მაგრამ დათო საერთოდ არსად არ მინახავს. არც სახლში  ამოსულა, არც მოუწერია თითქოს გაქრაო!

   დიკუნას გარდა ამას ვერავის დავავალებდი, ასე, რომ მისთვის უნდა მეთხოვა:

-         დიკუნა!

-         ხოო!

-         რაღაც რო გთხოვო შემისრულებ?

-         კი.

-         დამპირდი!

-         გპირდები!

-         დათო მოძებნე. გთხოვ!

-         არა! ხო იცი დასანახად ვეღარ ვიტან!

-         მე ვაპატიე!

-         რაა?

-         რა და რაც გაიგე! ვაპატიე!

-         კაი ხოო მოვძებნი! შენ მაინც არ მომეშვები და ჯობია ეხლავე წავიდე.

-         მიყვარხარ!

-         მეც:*

დიკუნა თითქმის ატირებული შემოვიდა ჩემს ოთახში ზუსტად 3 საათის შემდეგ, რაც დათოს საძებნელად გავუშვი.

-         რა დაგემართა?

-         გალოთდა!

-         რაა?

-         რა და რაც გაიგე! JiJi-ს არ ვუყვარვარ და ეგეთი ცხოვვრება რათ მინდაო! რომელიღაც ქუჩის კუთხეში გდია და სვავს!

-         დროზე წამიყვანე იქ!

-         სუსტად ხარ!

-         არ მაინტერესებს! იცოდე ან შენ წამიყვან ან მარტო წავალ და მაინც ვიპოვი!

-         კაი წამო.

20 წუთში, რომელიღაც ბნელი ქუჩის კუთხეში ვიდექი და მძინარე დათოს ვუყურებდი.

-    დათ! გაიღვიძე რაა!

-    გაეთრიე!

-    გთხოვ წამო სახლში! გამოიძინე და მერე ვილაპარაკოთ რა!

-    თავი დამანებე!

-    იცოდე ხალხს მოვიყვან და მაინც წაგათრევ!

-    ვერაფერსაც ვერ მიზავ!

-    ააა. ასე გგონია?

-    კი არ მგონია ვიცი!

ტელეში ნომრების ძებნა დავიწყე. დათო მიხვდა რო არ ვხუმრობდი და თავისი ფეხით წამომყვა.

სახლში ავიდა, მემგონი დაიძინა. მეც სახში წავედი. საღამოს JiJi ჯგუფის სხვა წევრებთან ერთად კლუბში წავიდა. საერთოდ არ ვიყავი გართობის ხასიათზე, მაგრამ ვიცოდი ისიც აქ იქნებოდა. ჩემი მოლოდინი გამართლდა როდესაც კართან   მდგარი დათო დავინახე. გამეცინა. ჩემსკენ წამოვიდა.

-         რა იყო აქ არ მელოდი?

-         ასე რომ არ იყოს აქ არ ვიქნებოდი.

-         ანუ მელოდებოდი?

-         შეიძლება ასეც ითქვას!

-         უუუ!

-         : D

-         არ გინდა გავიაროთ?

-         რატომაც არა!

გარეთ გავედით. ახლოს პარკი იყო. სკამზე ჩამოვჯექი. ვხვდებოდი რის გაკეთებასაც აპრებდა, მაგრამ არ ვიმჩნევდი. უცებ დამიყვირა მიყვარხარო და მაკოცა. ხმა არ ამომიღია. შეწინააღმდეგებითაც არ შევწინააღმდეგებულვარ. ეს მეც მინდოდა , მაგრამ ამას არასდროს ვაღიარებდი!

-         შენც გიყვარვარ?

-         არა!(ძაან გამიჭირდა ამის თქმა)

-         მაშინ რატო მაკოცნინე?

-         იმიტომ, რომ...(სიტყვა გამიწყდა)

-         ?

-         უბრალოდ ასე მინდოდა.

-         არ მჯერა!

-         მკიდია!(ავდექი და წამოვედი)

-         დამელოდე

-         რატო?

-         გაგაცილებ!

-         პაპარაცებიც კარგად გამაცილებენ! იცი ღმერთს რას ვთხოვ?

-         რას?

-         იმას , რომ ის უგემური კოცნა არ გადაეღოთ!

-         ანუ არ მოგეწონაა?

-         ყველაზე საზიზღარი kiss -ი იყო!

-         არ მჯერა!

-         ნუ გჯერა!

უკან აღარ გამომყოლია. ალბათ ჩემს სიტყვებში დავარწმუნე.აღარ შემხმიანებია. გადავწყვიტე მე თვითონ დამერეკა, მაგრამ ღამის 3 საათი იყო. წამით შევჩერდი. ისე მაინტერესებდა რა სჭირდა რომ დრო აღარ მაინტერესებდა. დავურეკე:

-         ალო.

-         დათ!

-         რა ჯანდაბა გინდა?

-         მიყვარხარ!

-         არ მჯერა!

-         კაი მაშინ bye!

-         Pk